Dywizjon Jazdy Ochotniczej (Dywizjon Huzarów Śmierci) – pododdział kawalerii Wojska Polskiego II RP i Wojska Litwy Środkowej.

23 lipca 1920 r. w Białymstoku rozpoczęto formowanie Dywizjonu Jazdy Ochotniczej (była to oficjalna nazwa tego pododdziału), w składzie dwóch szwadronów: konnego i pieszego. W jego skład weszli żołnierze Jazdy majora Jaworskiego i Pułku Jazdy Tatarskiej oraz ochotnicy. 30 lipca tego roku pod wsią Dzierzbany jednostka przeszła swój chrzest bojowy. Zdobyto wówczas dwa karabiny maszynowe, które dały podstawy do formowania szwadronu karabinów maszynowych. Zaprzysiężenie dywizjonu odbyło się we wsi Prostyń. 2 sierpnia oddział podporządkowany został dowódcy XXIX Brygady Piechoty. 10 sierpnia pod Warszawą w jego skład włączony został szwadron łódzkiej policji konnej pod dowództwem komisarza Andrzeja Jezierskiego. Następnego dnia dowódca 1 Armii podporządkował dywizjon płk. Małachowskiemu, dowódcy Grupy „Zegrze”. 14 sierpnia, w czasie bitwy warszawskiej huzarzy podporządkowani zostali dowódcy IV batalionu 157 Pułku Piechoty i wraz z nim przez dwa kolejne dni walczyli pod Nieporętem. 16 sierpnia dywizjon ubezpieczał VI Brygadę Piechoty Legionów nad Narwią, a następnego dnia razem z batalionem lotniczym obsadzał odcinek „Beniaminów”, do drogi ze wsi Borki. Tego samego dnia, w południe, dywizjon podporządkowany został gen. Żeligowskiemu, a wieczorem, pod wsią Borki, wykonał szarżę siłami półszwadronu, w wyniku której odzyskane zostały cztery polskie działa z jaszczami. Pod Mińskiem Mazowieckim ze składu dywizjonu wyłączony został szwadron łódzkiej policji konnej. 21 sierpnia pod Myszyńcem dywizjon dwa razy szarżował na tabory sowieckie. W czasie drugiej szarży zdobył 9 armat.

Zawieszenie broni 18 października zastało oddział pod Lidą. Przez kolejne dwa miesiące jednostka wypoczywała w Teresinie po czym skierowana została do Wilna. Tam dywizjon podporządkowany został dowódcy 210 Ochotniczego Pułku Ułanów, uzupełnił stany osobowe i obsadził odcinek polsko-litewskiej linii demarkacyjnej Rudniki-Olkieniki. W tym okresie jednostka występowała pod nazwą 1 Dywizjon Huzarów Wojsk Litwy Środkowej. 1 lutego 1921 r. oddział wycofany został do Gudunaj i wcielony do 23 Pułku Ułanów Nadniemeńskich jako 5 i 6 szwadron. W marcu oba szwadrony skierowane zostały do Wilna, ówczesnej stolicy Litwy Środkowej. 20 marca szwadrony wydzielone zostały z 23 Pułku Ułanów Nadniemeńskich i przydzielone w charakterze kawalerii dywizyjnej do 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej (5 szwadron) i 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej (6 szwadron). 22 lipca 1921 r. Minister Spraw Wojskowych nakazał włączyć szwadrony do 3 Pułku Strzelców Konnych. 5 Szwadron początkowo przemianowany został na 3, a później na 2 szwadron 3 Pułku Strzelców Konnych natomiast 6 Szwadron po wcieleniu do 3 Pułku Strzelców Konnych został 7, a później 3 szwadronem. 27 kwietnia 1922 r. oba szwadrony przybyły do Białegostoku – pokojowego garnizonu 3 Pułku Strzelców Konnych. 8 grudnia 1922 r. cały pułk przeniósł się do garnizonu Wołkowysk.