Op de grijze steen sproeit het rode nat,
stroomt uit de aderen die we niet spaarde.
Het oog van het slachtoffer glanst van haat.
Maar scherp zijn is de snede van ons mes.

Onze naam is einde,
onze naam is dood.
Wij slaan toe wanneer wij willen,
niemand die ons gebood.

Overdag en in de nacht,
ongevraagd en onverwacht.
Met niet meer dan een zacht gezoem,
slingeren wij zielen naar hun doem.

Eeuwig zal het zo blijven,
een ander zal ons nooit ontlijven.
Dat zal de straf zijn voor onze woeden:
Voor al de gene die wij liet bloeden.

Maar tot dat moment heten wij Einde,
luidt onze naam nog immer Dood,
en sla wij toe wanneer wij willen,
niemand die ons ooit gebood.